Wspominając - 2/2

- Tato! Tato! Tatusiu!

Nieznośnie dźwięczny dziecięcy głosik wyciągnął go ze wspomnień. Nie wiedząc co się dzieje, mężczyzna stłumił westchnięcie i otworzył oczy, kiedy skoczyła na niego czteroletnia, czarnowłosa dziewczynka. Zmieszany popatrzył na nią, gdy objęła go małymi rączkami i przycisnęła się do jego piersi, tuż po tym jak wbiegła do pokoju i wspięła się na łóżko. Powoli doszedł do siebie, odsuwając od siebie swoje koszmary, gdy dziewczynka spojrzała na niego czarnymi oczami i uśmiechnęła się.

         Czarodziej podniósł wzrok i zauważył, że w drzwiach stała jedyna kobieta, która była w stanie udowodnić mu, że wciąż żyje i że jest ktoś, komu jest niezbędny. W oczach tej, dla której bije jego serce, widział zrozumienie. Merlinie, wcale nie ukrywał tego jak bardzo był zmieszany budząc się po raz kolejny w ten sam sposób. Gdy dziewczynka pocałowała go w policzek, a później zsunęła się z łóżka i stąpając bosymi nóżkami po dywanie skierowała się w stronę otwartego okna wychodzącego na ogród – kobieta odepchnęła się lekko od futryny i podeszła do niego. Usiadła na skraju ich szerokiego łóżka zaścielonego beżowym lnem i wyciągnęła rękę, delikatnie dotykając jego twarzy. Jej dotyk przyniósł ulgę, obiecując, że wszystko będzie dobrze.

- Dzień dobry, kochanie – cichy szept otulił go spokojem, a brązowy wzrok ucieszył jego oczy. – Próbowałam wyjaśnić Eileen, że nie ma potrzeby cię budzić, ale tak bardzo chciała zobaczyć tatę, że nie mogłam jej powstrzymać.

Milcząc skinął głową, rozumiejąc jej wyjaśnienie i odetchnął głęboko, odganiając resztę swoich lęków. Z ulgą wspomniał o tym, że najgorsze już za nimi, choć pierwsze lata ich małżeństwa nie były łatwe, gdy kobieta upierała się, że Snape powinien przestać używać Eliksiru Słodkiego Snu, tłumacząc mu zły wpływ eliksiru na wątrobę. Później Hermiona opowiadała jak krzyczał we śnie, jak miotał się w łóżku nie mogąc obudzić się z koszmaru, jak w końcu zrywał się z łóżka i siedział przez długi czas patrząc prosto przed siebie, jak bez powodu ni z tego ni z owego wyciągał różdżkę spod poduszki… Jednak nigdy nie było jej z nim lekko.

- Pewnego dnia twoje koszmary znikną… - powiedziała pewnie pani Snape i pochyliła się, żeby złożyć na jego ustach bardzo delikatny pocałunek, nie pozwalając sobie na nic więcej w obecności dziecka.

I, goblin by to zdzielił, to jej niewzruszone zaufanie zagwarantowało mu prawdziwą wolność, bardziej niż wszystkie spóźnione nagrody i regalia. Po tym wszystkim ona mogła dotrzymać obietnicy i wydostać go z tego piekła na krótko przed tym, jak on sam rozpłynął się w mroku. Tylko ta nieznośna dziewczyna z duszą wojownika mogła dać mu drugie życie, które sama zapełniła szczęściem. To ona była jego kotwicą.

Uśmiechając się półgębkiem otoczył jej talię silnym ramieniem i przyciągnął ją do siebie. Położył głowę na jej piersi i patrząc na swoją piękną córkę usłyszał:

- Wszystkiego najlepszego z okazji dziesiątej rocznicy zwycięstwa, Severusie.

~*~ 

No to pierwsze tłumaczenie opublikowane. Kto się spodziewał takiego zakończenia? :)